Pimpinella anisum
Γνωστό αφροδισιακό για τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους και όχι μόνο, πίστευαν ότι διατηρεί τη νεότητα και διώχνει τα κακά όνειρα αν τοποθετηθούν σπόροι κάτω από το μαξιλάρι. Ο Ιπποκράτης πάλι πίστευε ότι, σταματούσε το φτέρνισμα και όταν το μύριζαν οι γυναίκες πριν γεννήσουν διευκόλυνε το τοκετό.
Ένας αρωματικός βοτανόσπορος που χρησιμοποιήθηκε από πολλούς πολιτισμούς με ιδιαίτερη τιμή. Στη αρχαία Κίνα το θεωρούσαν ιερό φυτό και στην αρχαία Αίγυπτο περιλαμβανόταν στο μίγμα μπαχαρικών με το οποίο επικάλυπταν τις μούμιες. Διαδεδομένο στην αρωματοποιία και στη μαγειρική. Αρωματίζει τα πασχαλινά τσουρέκια, ψωμιά, αυγά, κουλούρια και πολλά πόσιμα αποστάγματα όπως το ελληνικό ούζο και το Ισπανικό anisette.
Το 17ο αιώνα ο κρητικός καλόγερος Αγάπιος Λάνδος, συμβούλευε τους αναγνώστες του να τρώνε ψημένα μήλα με ζαχαρωμένο γλυκάνισο.
Στις κουζίνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν ξακουστός ο Γλυκάνισος. Τον προτιμούσαν τον μήνα Ιούνιο για να αρωματίζουν τα κρεατικά, έλεγαν δε χρειάζονται μπαχαρικά μόνο Κόλιαντρο, νάρδο και γλυκάνισο. Πρότειναν από τότε, γλυκάνισο, κύμινο και άνηθο για την καλύτερη πέψη καθώς ήταν γνωστά και τα κρασιά τους με γλυκάνισο και μαστίχα.
Σήμερα συνεχίζουμε να τον χρησιμοποιούμε ως θυμίαμα για το φτέρνισμα, ως σπασμολυτικό, αποχρεμπτικό και χωνευτικό. Και στα ψημένα μήλα!